„Żołnierze wyklęci", „Żołnierze drugiej konspiracji", „Żołnierze niezłomni" - bo tak się ich najczęściej nazywa - toczący walkę o wolną Polskę ze służbami bezpieczeństwa ZSRR i podporządkowanymi im służbami w Polsce, przez lata byli tropieni, ścigani, zdradzani, okrutnie męczeni i zabijani – o tych faktach przypomniał Jan Kosiorowski Dyrektor RDLP w Krakowie oraz dr Wojciech Frazik Naczelnik Oddziałowego Biura Edukacji Narodowej  IPN w Krakowie podczas uroczystości z okazji Narodowego Dnia Pamięci o Żołnierzach Wyklętych, która odbyła się w krakowskim kinie Kijów. Centrum.

Analizując polską historię dr W. Frazik wskazał, że Polacy są narodem szczególnie miłującym wolność i pod względem umiłowania wolności wyróżniają się wśród wszystkich narodów świata. Polacy wolności nigdy nie dali sobie wyrwać, walczyli o nią dla siebie i dla innych narodów.

Historia dziejów Polski wyraźnie pokazuje również, że Polacy swojej wolności nigdy od nikogo nie dostawali, ale zawsze musieli ją sobie wywalczyć. Pokolenia patriotów płaciły za Polskę i polską wolność bardzo wysoką cenę. Tragiczny wybór pomiędzy dostosowaniem się i korzystaniem z przywilejów nowej władzy okupacyjnej, a dalszą walką o wolność za cenę własnego życia i życia swoich bliskich, stał się udziałem najwierniejszych polskich patriotów powojennej Polski. To oni podjęli walkę o zachowanie niepodległości, składając największą ofiarę i płacąc najwyższą cenę za tę wolność - więzienia, wywózki, tortury, utrata zdrowia, śmierć.

Podobny los podzielały rodziny najwierniejszych patriotów, które były prześladowane, pozbawione środków do życia, szykanowane, wykluczone  z życia społecznego. W Polsce powojennej ponad 20 tys. żołnierzy zginęło bądź zostało skrytobójczo zamordowanych w więzieniach NKWD i UB, część wywieziono na Wschód, wielu skazano na lata pozbawienia wolności. Wiernych przysiędze złożonej „na orła i na krzyż, i na dwa kolory, te najświętsze w Polsce barwy" bezwzględnie eliminowano z życia społecznego.

- Nazywano ich bandytami i zdrajcami Ojczyzny. Pozbawiono ich wszelkich praw, nawet grobów. Wyklęto! Jednak cała determinacja zbrodniczego aparatu państwowego zmierzająca do wymazania ich z pamięci i odebrania im czci poniosły klęskę. Dla dzisiejszej młodzieży to oni - Żołnierze Wyklęci, których losy symbolizuje 17-letnia córka leśniczego o pseudonimie „Inka" są bohaterami i autorytetami młodych ludzi – mówił Jan Kosiorowski.

Film dokumentalny Jacka Frankowskiego pt. „Inka-są sprawy ważniejsze niż śmierć" opowiada o życiu jednego z takich żołnierzy – 17 letniej dziewczynie Śp. Danucie Siedzikównej, córce leśniczego. Powstał na zlecenie Centrum Informacyjnego Lasów Państwowych. Jest wstrząsającym zapisem prawdy o młodej dziewczynie, która stała się symbolem żołnierskiej niezłomności. Obrazuje także determinację ludzi, którzy przez lata dociekali prawdy o jej losach i szukali jej grobu oraz grobu zamordowanego wraz z nią Feliksa Selmanowicza ps. „Zagończyk".

Danuta Siedzikówna została wychowana w rodzinie o silnie zakorzenionym patriotyzmie i miłości do Polski. Jej ojciec, Wacław, był leśniczym.  Za wierność Polsce i działalność konspiracyjną był dwukrotnie wywożony na Syberię – pierwszy raz w młodości, drugi raz w kilka miesięcy po wejściu Sowietów do Polski. Został  aresztowany w lutym 1940 roku przez NKWD i wywieziony na Syberię. W 1941 roku dostał się do Armii Andersa ale w wyniku choroby zmarł w Teheranie. Matka Eugenia należała do siatki terenowej AK. Aresztowana przez Gestapo, po ciężkim śledztwie została zamordowana w 1943 roku w lesie pod Białymstokiem.

Danuta miała 15 lat, kiedy wraz ze swoją siostrą Wiesławą złożyła przysięgę w AK. Była sanitariuszką. Po przejściu frontu podjęła pracę kancelistki w Nadleśnictwie Hajnówka. Została aresztowana za współpracę z antykomunistycznym podziemiem. Z konwoju UB uwolnił ją patrol wileński AK. Została sanitariuszką i łączniczką w oddziałach antykomunistycznej partyzantki i przybrała pseudonim „Inka". Od wiosny 1946 roku służyła w szwadronie 5. Wileńskiej Brygady AK mjr. Zygmunta Szendzielarza  „Łupaszki". W wyniku zdrady, po ciężkim śledztwie, a potem w wyniku komunistycznej zbrodni sądowej, została skazana na śmierć i zastrzelona strzałem w czoło.

Z prośbą o zorganizowanie pokazów filmu dokumentującego postać bohaterskiej „Inki" do Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych Pana dr. inż. Konrada Tomaszewskiego zwrócił się Prezes Instytutu Pamięci Narodowej Pan dr Jarosław Szarek. W odpowiedzi regionalne dyrekcje Lasów Państwowych wspólnie z oddziałami terenowymi IPN przygotowały pokazy filmowe dla leśników i uczniów.

W krakowskich uroczystości wzięli udział leśnicy ze wszystkich nadleśnictw zgrupowanych w RDLP w Krakowie. Do udziału w pokazie filmu leśnicy zaprosili młodzież. Do Krakowa przyjechali harcerze ZHR z Barcic oraz uczniowie szkół:  Szkoły Podstawowej nr 2 w Miechowie, Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych w Starym Sączu-Technikum Leśne, I Liceum Ogólnokształcącego im. Seweryna Goszczyńskiego w Nowym Targu, Zespołu Szkół Nr 1 im. Ignacego Łukasiewicza w Gorlicach.

Pokaz filmu miał uroczystą oprawę. Dyrektor RDLP w Krakowie wystawił poczty sztandarowe 16 nadleśnictw i biura RDLP w Krakowie, wystąpił Zespół Sygnalistów Myśliwskich z Nadleśnictwa Nawojowa. Na sali zasiedli także goście: przedstawiciele instytucji i samorządów współpracujących z Lasami Państwowymi.

Po uroczystościach w krakowskim kinie Kijów.Centrum dyrektorzy RDLP w Krakowie, Panowie: Jan Kosiorowski, Robert Głodowski, Zbigniew Gurgul i Tadeusz Dragon w imieniu leśników złożyli biało-czerwone kwiaty przed Krzyżem Katyńskim na Placu im. Ojca Adama Studzińskiego w Krakowie.