Luty i marzec to miesiące największej aktywności będącego pod ścisłą ochroną puszczyka uralskiego, który zamieszkuje małopolskie lasy.

Żyje ponad 20 lat. W Polsce występuje nielicznie, jest ich ok. 500-600 par. Zamieszkują w Karpatach, Na Roztoczu, Zamojszczyźnie i Kielcczyźnie. Ich głośne pohukiwanie słychać nawet w odległości 2 km.

Polują z zasiadki, głównie od zachodu słońca do północy, a potem rano. W strategii łowieckiej puszczyka dominuje cierpliwość. Drapieżnik siedzi na gałęzi, bacznie obserwuje otoczenie i czatuje na ofiarę. Czasami odbywa loty patrolowe, nisko nad ziemią, w miejscach przecinek i dróg leśnych. W jego menu są głownie gryzonie: myszy, norniki, ryjówki, drobne ptaki, ale także nie pogardzi płazami i chrząszczami. Potrafią schwytać gryzonia przebywającego nawet 20-30 cm pod warstwą śniegu, czy igliwia.

Chętnie zamieszkuje starodrzewie. Zajmuje dziuple po innych szponiastych, takich jak myszołowy czy jastrzębie, szuka miejsc lęgowych wysoko w koronach drzew np. w zagłębieniach po odartej korze, czasami w budkach lęgowych. Z myślą o ich bytowaniu leśnicy często zostawiają drzewa dziuplaste, a tam gdzie trzeba wystawiają budki lęgowe.

Para puszczyków uralskich dobiera się raz na całe życie - jesienią. Jaja w gnieździe pojawiają się z końcem lutego i w marcu. W jednym gnieździe znajdziemy 4-5 jaj w kolorze białym. Na jedno gniazdo puszczyki potrzebują terytorium około jednego kilometra kwadratowego.